Και δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι λίγες μέρες πριν έκλεισαν τρία χρόνια από τότε που «έφυγε» ο Μιχάλης Ασλάνης…
Αχ ναι… Αυτό το υπέροχο πλάσμα, αυτός ο μοναδικός σχεδιαστής που άνοιγε το σπίτι του για όλους και ήταν μια φωλιά χαράς για όλο τον κόσμο. Είχα την τιμή να μου δώσει το σπίτι του να μείνω, να βλέπω τα πράγματά του, τις ζωγραφιές του. Δεν πατούσε στη ζωή ο Μιχάλης χρόνια πριν την είχε αποχαιρετήσει και εγώ γεμάτη μνήμες δεν μπορώ να δω τώρα πια αυτό που είχε χτίσει, ένα σπίτι γεμάτο φως και χαρά. Ζούμε μια περίοδο που τελείωσαν άνθρωποι και καταστάσεις, είμαστε λαβωμένοι, δεν μπορώ να σου πω ότι γυρνάμε καλά την επόμενη σελίδα της ζωής…
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Εδώ γράφετε τα σχόλια σας